مهدی تهرانی دوست با بیان اینکه آمار دقیقی از مبتلایان به اختلال اوتیسم یا در خودماندگی وجود ندارد اظهار داشت: آمار جهانی نشان می‌دهد که این اختلال دیگر نادر نیست و رو به افزایش است.
وی افزود: هرچند اوتیسم به اندازه بیش‌فعالی و کم‌توجهی شایع نیست اما آمار پایین تر آن به معنی کم‌اهمیت بودن آن نیست.
اوتیسم یکی از اختلالات رشدی تلقی می‌شود که در کودکان تا 3 سالگی علائم خود را نشان می‌دهد.
این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان ادامه داد: اوتیسم در 3 حوزه ارتباطات اجتماعی، کلامی و رفتاری خود را نشان می‌دهد. مبتلایان ضعف جدی در ارتباطات اجتماعی خود دارند و نمی‌توانند تماس چشمی موفق با دیگران داشته باشند. همچنین ارتباط عاطفی آنها با همسالان و خانواده برقرار نمی‌شود و در بازی‌های بچه‌ها شرکت نکرده و به محرک‌های هیجانی نیز پاسخ مناسب نمی‌دهند.
وی افزود: نتیجه این ضعف همدلی ضعیف در مبتلایان است. علاوه بر این ممکن است مبتلایان ضعف در زبان و ارتباطات کلامی نیز داشته باشند که تکلم آنها با تأخیر مواجه می‌شود و حتی اگر تکلم نیز پیدا کنند با ضعف در استفاده و کاربرد کلمات خواهد بود.
مبتلایان در به کار بردن کلمات به خصوص در بستر ارتباط اجتماعی ضعیف هستند و نمی‌توانند از جملات در مکالمات روزمره استفاده کنند.
این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان تصریح کرد: مبتلایان مانند آدم آهنی و رباط خواهند بود. صحبت‌های کلیشه‌ای دارند همچنین نمی‌توانند از خود خلاقیت نشان داده و کلمات و جملات بسازند.
معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی تهران گفت: مشکل دیگر مبتلایان مربوط به رفتار‌ها و علایق کلیشه‌ای و تکراری آنها است که طبق آن به چیز‌های خاصی علاقه پیدا کرده و حرکاتی را به صورت عادتی و تکراری انجام می‌دهیم. حرف‌ها و بازی‌های تکراری جزو رفتارهای مرسوم مبتلایان به اوتیسم است.
این فوق تخصصی روانشناسی کودک و نوجوان انعطاف‌ناپذیری را علت رفتارهای کلیشه‌ای مبتلایان عنوان کرد که به مقاومت آنها نسبت به تغییرات منجر می‌شود.
وی افزود: اوتیسم یک طیف تلقی می‌شود که حالت شدید آن در سه حوزه ارتباطات اجتماعی، کلامی و رفتاری خواهد بود و در موارد خفیف‌تر در یک یا دو حوزه مشکل به وجود می‌آید مثلاً ممکن است مبتلایان فقط در ارتباطات اجتماعی ضعیف باشند.
این متخصص حوزه بهداشت و روان گفت: اوتیسم معمولاً در پسران شایع‌تر است اما چنانچه در دختران به وجود آید شدید‌تر خواهد بود. علت اصلی این اختلال عدم رشد مغز در حوزه‌های مختلفی است که کارکردهای اجتماعی، ارتباطی و کلامی را ایجاد می‌کند.
وی خانواده و نقش یادگیری را در بروز این اختلال بی‌تأثیر دانست و عنوان کرد: اوتیسم بیماری زمینه‌ای مغز است هرچند که تعامل اجتماعی کمتر در خانواده‌هایی که کودک مبتلا به اوتیسم دارند به تشدید علایم فرد مبتلا منجر می‌شود و در صورتی که خانواده‌ای ارتباط قوی‌تری داشته باشند کودک مبتلا علایم موثری در بهبودی نشان می‌دهد.
وی ادامه داد: گاهی اوتیسم با عقب‌ماندگی ذهنی اشتباه می‌شود. درصدی از مبتلایان به اوتیسم می‌توانند عقب‌مانده ذهنی باشند ولی هر عقب‌مانده ذهنی اوتیسم ندارد گاهی نیز اوتیسم با بیش‌فعالی اشتباه می‌شود همچنین خجالتی بودن و اضطراب که به کم شدن ارتباطات اجتماعی منجر می‌شود ممکن است با این اختلال اشتباه شود. از طرفی متخصصان باید مراقب اختلالات زبانی که ممکن است با اوتیسم اشتباه گرفته شود باشند.
معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیان اینکه در حال حاضر درمان کاملی برای در خودماندگی وجود ندارد گفت: این اختلال مربوط به رشد مغز می‌شود ولی گفتار‌درمانی، رفتار‌درمانی به صورت آموزش و اقداماتی برای تقویت مهارت‌های اجتماعی و کاردرمانی در درمان این اختلال موثر است.
به گفته وی علاوه بر اینها برخی درمان‌های دارویی نیز که برای آمادگی بیشتر مبتلایان برای آموزش‌های غیردارویی است کمک کننده خواهد بود.
وی خاطرنشان کرد: متأسفانه یکی از مشکلاتی که در این اختلال وجود دارد عدم تشخیص به موقع است که اگر اختلال به موقع تشخیص داده شود آمار رو به افزایش خواهد بود.
منبع: ميگنا
پست های مشابه:
متأسفانه امکان نظردهی در حال حاضر وجود ندارد!!!