بر اساس نوشته های دکتر سوزان سیلک، روانشناس شبکه واکنش به بلایای طبیعی APA.: زمان های سال روز وقایع آسیب زا ممکن است افکار و احساسات را در مورد رویداد واقعی دوباره فعال کند، و بازماندگان ممکن است اوج اضطراب و افسردگی را تجربه کنند. در نزدیک های زمان سال روز رویداد آسیب زا، مردم به احتمال زیاد آن رویدادها را به وضوح به یاد می آورند و هیجان ها را شدید تر از معمول احساس می کنند. زنده کردن مجدد غم و اندوه بخش بسیار طبیعی از فرایند درمان است. اما تنها راه صحیح درمان نمی باشد. سعی کنید واکنش های خود را با افراد دیگر مقایسه نکنید. هر فرد متفاوت است، و هر فرد راه خود را برای مقابله با خاطرات پیدا می کند. برخی از واکنش های افراد مبتلا وقتی که به زمان سال روز نزدیک می شوند عبارتند از: اشکال در تمرکز، از دست دادن اشتها ، خشم، تحریک پذيری، کابوس، مشکل در شروع خواب یا در ادامه خواب و احساس جدایی از دیگران.
APA راهبرد های مقابله ای زیر را برای کمک به مردم در سالروز رویدادهای آسیب زا ارائه می دهد.
تشخیص و تصدیق احساساتی که شما ممکن است تجربه کنید. درک اینکه احساسات شما بخشی از روند بهبود است.
پیدا کردن راه هایی سالم برای کنار آمدن با پریشانی خود: خاطرات و احساسات خود را با کسی که مورد اعتماد شما است در میان بگذارید و زمانی را با دوستان و خانواده بگذرانید. فعالیت هایی که اجازه می دهد ذهن شما به چیزی غیر از این خاطرات تمرکز کند راهبرد مقابله ای خوبی برای برخی از مردم است. فعالیت های تفکری مانند خواندن، فکر کردن یا فقط پیاده روی کردن نیز یک روش خوب است. از واکنش هایی که خود بخشی از مشکل هستند مانند نوشیدن الکل و یا استفاده از مواد مخدر، اجتناب کنید.
شرکت در یک فعالیتی که برای عزیز از دست رفته محترم بود. شما ممکن است بخواهید یک درخت را در حافظه خود بکارید، به موسسه خیریه مورد علاقه خود کمک مالی کنید، یا در فعالیت هایی که آن عزیز یا معشوق لذت می برده است و خاطرات شاد و خوشی را با دیگران به اشتراک می گذاشته است شرکت کنید. داوطلبی را در نظر بگیرید؛ شما ممکن است دریابید که کمک به دیگران در واقع کمک به خودتان است.
استفاده از سیستم حمایتی تان. به دوستان و خانواده نزدیک شوید. خودتان را جدا نکنید.
روانشناسان چگونه می توانند کمک کنند؟
روانشناسان می توانند با ارائه درمان مبتنی بر شواهد به مردم کمک کنند تا هیجاناتشان را در ارتباط با وقایع آسیب زا مدیریت کنند. اغلب، روانشناسان از درمان استفاده می کنند ( گاهی اوقات به عنوان روان درمانی یا گفتار درمانی اشاره می شود). سبک های مختلف درمانی بسیاری وجود دارد، اما روانشناس، آن نوع درمانی را که با مشکل شخص، ویژگی های شخصیتی و ترجیحات بیمار مناسب است را انتخاب می کند.
برخی از انواع متداول درمان مانند درمان شناختی، رفتاری، شناختی رفتاری ، بین فردی، انسانی گرایانه ، روان پویشی و یا ترکیبی از چند سبک درمان می باشد. درمان می تواند برای یک فرد، زوج ها خانواده و یا گروه های دیگر باشد. برخی از روانشناسان برای استفاده از هیپنوتیزم آموزش دیده اند، که تحقیقات نشان داده است که برای طیف گسترده ای از شرایط از جمله اختلالات درد، اضطرابی و خلقی موثر می باشد.
در برخی شرایط، ترکیبی از درمان و دارودرمانی مؤثرتر است. برای افرادی که از دارو استفاده می کنند، روانشناسان با پزشکان مراقبت های اولیه، متخصصان اطفال و روانپزشک به صورت تیمی کار می کنند. قوانین دو ایالت – نیومکزیکو و لوئیزیانا – به روانشناسان اجازه می دهد تا برای مراجعین خود دارو تجویز کنند. این روانشناسان دوره های تخصصی بیشتری را در مورد تجویز داروها ی مرتبط با اختلالات عاطفی و روانی-مانند افسردگی و اضطراب- آموزش می بینند.
مترجم: کارشناس آموزش موسسه آموزش عالی مدت؛ به نقل از www.apa.org